به گزارش دیباچه،چه قدر درد است این روزها به تماشای درد فیلمسازانی بنشینی و ببینی که بزرگان سینمای ایران تنها مانده اند و عده ای که به قدرت و جریان رانت خواری متصل اند فضارا آنچنان برای این اسطوره های سینمای کشورمان تنگ و تنگ تر کرده اند که مجبور می شوند در چنین شرایطی حتی بیخیال اکران فیلمشان شوند تا در فرصتی مناسب تر شاید اثرشان با شرایط بهتری برای اکران مواجه شود. 

کم نشنیدیم گلایه های علیرضا داوود نژاد را ، کم نشنیدیم گلایه های کیانوش عیاری را ؛ ظاهرا مدیران سینمایی در خواب عمیق به سر می برند و گوش شنوایی هم نیست که نیست. 

وقتی مسعود جعفری جوزانی که کم در عرصه اجرایی فعالیت نداشته اینچنین برای رفیقش دل می سوزاند و رنج های او را متوجه می شود و در نامه ای سرگشاده در کنار « کیومرث پوراحمد » قرار می گیرد باید ته داستان را خواند که  پشت صحنه اکران  سینمای ایران چه خبره؟ مافیا برای سینمای ما که کمپانی در آن معنایی ندارد واژه خنده داری است اما به واقع قدرت طلبی عده ای پخش کننده و سینمادار برای اکران فیلم های خاص رفقایشان از آن آفت های بدی است که هر ساله شکل های جدیدتری به خود می گیرد. 

هرچه بگوییم کم است و چه کسی بهتر از خود جوزانی که به نوعی اصل داستان را به زبان دیگری بازگو می کند: